Dit zinnetje hoor ik dagelijks.
Wat een paar maanden geleden nog iets was waar ikzelf niet echt in thuis was, is ondertussen uitgegroeid tot iets heel waardevols.
Het begon allemaal met het verkennen van de talentenarchipel, we gingen in een kring wat keuvelen over de verschillende eilanden en stilaan kwam er iemand met een eerste talentje aandraven. Ik weet het nog heel goed: zelf foto's met een echt fototoestel maken en die dan gek bewerken.
Voor de ene was het al wat makkelijker dan voor de andere maar na een paar weken had iedereen wel eens een talentje voor de klas getoond. Voor sommigen was het een echte overwinning om voor de klas iets te tonen of te vertellen. Maar wat niemand had durven hopen, ook ik niet, is het fantastische succes dat dit talentenverhaal is geworden. Dagelijks komen verschillende kinderen naar me toe met de vraag: Juf mag ik mijn talentje tonen?
Jawel, het ene talent is zeker wel spectaculairder dan het andere, maar talenten zitten soms in een klein hoekje. En soms vallen we wel een beetje in herhaling maar er komen zoveel toffe zaken aan bod en het idee maakt zoveel wakker bij de kinderen dat het jammer is dat ik dit niet veel eerder kende. Alle kinderen kunnen van elkaar zeker een aantal talenten opnoemen en wees maar gerust dit is zeker niet altijd goed kunnen rekenen of lezen.
Ook de spreekdurf van de kinderen is enorm geëvolueerd, ik kan gerust zeggen dat niemand nog schrik heeft om voor de klas iets te vertellen.
De 2 grote wandplaten vol foto's van getoonde talenten wordt dagelijks heel aandachtig bekeken en het talentenmapje is zeker iets om trots op te zijn en te bewaren.
Ik hoop dat dit voor iedereen een stimulans zal zijn om bij ieder kind de talenten te ontdekken en hen daarin te stimuleren voor de toekomst.
